Στοιχειώδη θεωρία των Διεθνών Σχέσεων είναι ο Ρεαλισμός, σύμφωνα με τον οποίο “οι άνθρωποί δεν είναι άγγελοι αλλά πιθανοί διάβολοι.” Οι υποστηρικτές της ρεαλιστικής σχολής έχουν ως θεμελιώδη ιδέα ότι στο επίκεντρο των διεθνών σχέσεων βρίσκεται η επιδίωξη της μεγιστοποίησης της ισχύος ενός Κράτους, η επιβίωση του ως Κράτος και η επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερων εθνικών συμφερόντων.
Συνέχεια της πιο πάνω θεωρίας θεωρείται ο Νέο-Ρεαλισμός, που ενώ εξακολουθεί να αναγνωρίζει την κεντρική σημασία της ισχύος ως κινητήρια δύναμη των πράξεων των Κρατών, αντί να αναλύει την ‘διεθνολογική’ δράση μόνο στην βάση της ανθρώπινης φύσης (όπως ο Ρεαλισμός: άνθρωποι = “πιθανοί διάβολοι”) επικεντρώνεται και στην δομή του διεθνούς συστήματος και αποδέχεται ότι και άλλοι φορείς μπορούν να επιδράσουν στο πώς πράττει ένα κράτος (π.χ. οικονομία, συμμαχίες, μακροπρόθεσμα συμφέροντα κ.α.).
Σίγουρα τα πιο πάνω μπορούν δικαιολογημένα να χαρακτηρισθούν ως τίποτα άλλο εκτός από αφηρημένες θεωρίες. Στις Διεθνείς Σχέσεις όμως οι θεωρίες αυτές και άλλες, χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν, να εξηγήσουν και (πιθανόν) να προβλέψουν συμπεριφορές/αποφάσεις κρατών.
Με κάποιες μικρές ‘τροποποιήσεις’ μπορεί κάποιος να προσαρμόσει τις πιο πάνω δύο θεωρίες στα δεδομένα της σημερινής Κυπριακής “realpolitik.”
Ο Ίων Δραγούμης κάποτε δήλωσε “Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους του τούρκου, που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει.” Η λέξη ‘ραγιάς’ έχει την προέλευση της από την αραβική λέξη ‘ραγι (=κοπάδι).’ Η σημασία της λέξης είναι περιφρονητική, έχει την έννοια του σκλάβου και χρησιμοποιούταν κυρίως για να περιγράψει τους Έλληνες κατά την διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής.
Στο πνεύμα των πιο πάνω παραγράφων και από ότι καταδεικνύει η σύγχρονη ιστορία μας ως Έλληνες Κύπριοι από το 1974 και μετά, κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου είναι ο ‘Ραγιαδισμός.’ Η θεωρία (αν μου επιτρέπεται!) αυτή του Ραγιαδισμού μπορεί να εξηγήσει την συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων των τελευταίων πολιτικών ηγεσιών όσον αφορά το Κυπριακό. H εξήγηση μέσω του Ραγιαδισμού δίνεται (σαν τον Ρεαλισμό) στην βάση της ανθρώπινης φύσης των κυβερνώντων, η οποία δεν είναι άλλη από την ηττοπάθεια, την υποδούλωση και την “αναγκαία φρονιμάδα” του Δραγούμη, όλα συστατικά στοιχεία της ραγιαδοσύνης. Διότι μόνο ένας έχοντας τα πιο πάνω χαρακτηριστικά του Ραγιά θα μπορούσε να δεχθεί:
Α) Εκ περιτροπής προεδρία και σταθμισμένη ψήφο, θυσιάζοντας έτσι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των νόμιμων κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Β) Έγγραφο που να αναγνωρίζει τους Τ/Κ (έμμεσα ή άμεσα) ως ξεχωριστή οντότητα/λαός δίνοντας τους έτσι την πιθανότητα εάν παρουσιασθεί η ευκαιρία στην –νόμιμη αυτή την φορά- απόσχιση και ανακήρυξη κράτους.
Γ) Αποδοχή της επιστροφής των Βαρωσίων ως ΜΟΕ και όχι ως διεθνής υποχρέωση της τουρκίας και κριτήριο για την έναρξη συνομιλιών (ίδιου και ακόμα μεγαλύτερου βαθμού κριτήριο έπρεπε να ήταν η απαίτηση μας για αφαίρεση της αισχρότητας που βρίσκεται επάνω στην ιερή πλάτη του Πενταδάκτυλου – μόνιμη πρόκληση την οποία έχουν μεριμνήσει οι τούρκοι να μας υπενθυμίζουν και το βράδυ….).
Δ) Η εξίσωση του 18% με του 82%.
Και πάρα πολλά άλλα.
Όσο το ερευνά κάποιος, τόσο περισσότερές αποφάσεις και ανοχές μπορεί να εξεύρει οι οποίες μπορούν να δικαιολογηθούν μέσω του Ραγιαδισμού, όπως είναι αποτυπωμένος πιο πάνω. Ο Ραγιαδισμός είναι ιδιαίτερα εμφανής και από την μη αξιοποίηση εκ μέρους μας του γεγονότος ότι έχουμε το διεθνές δίκαιο με το μέρος μας, σύμφωνα με πληθώρα ψηφισμάτων του ΟΗΕ αλλά και αποφάσεων διεθνών δικαστηρίων.
Παράλληλα, από το 2012/13 και εντεύθεν εμφανίζεται ο ΝεοΡαγιαδισμός! Ο Νέοραγιαδισμός, ωσάν τον προαναφερθέν Νεορεαλισμό, δεν εξηγά πράξεις/αποφάσεις μονάχα στην βάση των ιδιαιτεροτήτων που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση (όπως ο Ραγιαδισμός) αλλά λαμβάνει υπόψη επίσης την επίδραση επιπλέον παραγόντων, όπως είναι η οικονομική κρίση. Ως εκ τούτου, μπορεί να θεωρηθεί ως η καταλληλότερη εξήγηση για αποφάσεις όπως ήταν και η αποδοχή του κουρέματος των καταθέσεων εν μια νυκτί, με τα συνεπακόλουθα που όλοι γνωρίζουμε. Στην βάση του Νεοραγιαδισμού μπορεί πολύ πιθανόν να προβλεφθεί και η πιθανότητα λήψεως της αποφάσεως για μεταφορά του ΦΑ μέσω της τουρκίας.
Οι πιο πάνω θεωρίες μπορούν να βρουν εφαρμογή ως εξηγήσεις και άλλων ‘διεθνολογικών’ αποφάσεων/πράξεων της νυν κυβέρνησης, ιδιαίτερα όσο αφορά τις πρόσφατες ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ενώ σαν λαός έχουμε υπάρξει πάμπολλες φορές τεκμηριωμένα θυσιασθέντες της Αμερικάνικης/Δυτικής εξωτερικής πολιτικής (κάτι που καταδεικνύει κάθε αποχαρακτήρηση απόρρητων αρχείων του State Department), εντούτοις επιλέξαμε να στηρίξουμε την διαιώνιση των συμφερόντων των ‘δημίων’ μας, σε αυτοκαταστροφικό για τα δικά μας συμφέροντα, σημείο. Έχουμε από πρώτο χέρι επίγνωση της άνισης εφαρμογής του Δικαίου στο Διεθνές επίπεδο. Ως αποτέλεσμα, το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να μην τασσόμαστε υπέρ των δημαγωγών αυτής της άνισης εφαρμογής. Παρόλαυτα, από ότι φαίνεται έχουμε προωθήσει τον ραγιαδισμό σε διεθνές, πλέον, επίπεδο.
Ασφαλώς και τα πιο πάνω δεν αποτελούν αληθινές θεωρίες αλλά λογοπαίγνια. Αυτά τα λογοπαίγνια όμως μας υπαγορεύουν την μια και μόνη αλήθεια για την σωτηρία του τόπου μας. Να ξυπνήσουμε σαν λαός. Πώς θα ξυπνήσουμε; Με την χάραξη σωστής γεωπολιτικής στρατηγικής, επίκεντρο της οποίας δεν θα είναι άλλα από τα δύο ισχυρότερα χαρτιά μας, το Διεθνές Δίκαιο όσο αφορά το Κυπριακό αλλά και το ΦΑ μαζί με τις συμμαχίες που μας προσφέρει. Ας πάρουμε παράδειγμα από τους ίδιους του τούρκους, των οποίων η στρατηγική πολιτική κατάφερε την Μεγάλη Παρασκευή να αναγκάσει χιλιάδες Ε/Κ να χειροκροτήσουν έναν έποικο από την Μερσίνα. Έναν έποικο ο οποίος μετά το ’74 εγκαταστάθηκε σε σπίτι Ε/Κ στον Άγιο Λουκά Αμμοχώστου και που αυτοπαρουσιάστηκε σε όλους ως εκπρόσωπος της δήθεν “ΤΔΒΚ” και όχι των Τ/Κ. Είναι φανερό, από τα πιο πάνω γραφόμενα, ότι το χειροκρότημα εκείνο ήταν προϊόν του Ραγιαδισμού.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο η Σερβία (που είναι φυσιολογικά ο μεγαλύτερος αντίπαλος της αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου ως κράτος) δρώντας σαν κι εμάς χωρίς ουσιώδη στρατηγική, αναγκάστηκε να δώσει την συγκατάθεση της στο να αποκτήσει το Κοσσυφοπέδιο δικό του διεθνή τηλεφωνικό κωδικό, δίνοντας έτσι μόνη της, το ανεπίσημο τέλος στην οποιαδήποτε επανάκτηση των εδαφών της.
Είναι εκ των ων ουκ άνευ λοιπον, ότι για να αποφευχθεί παρόμοια καταστροφή στο Κυπριακό επιβάλλεται η αλλαγή όσο αφορά το εθνικό μας ζήτημα, με τον σχεδιασμό στρατηγικής η οποία
α) θα εκθέτει την τουρκία μέσα από την προώθηση και διεκδίκηση αυτών που δικαιωματικά και νομικά δικαιούμαστε (π.χ. άμεση επιστροφή Βαρωσίων όχι ως ΜΟΕ, συντήρηση και λειτουργία των 500 και εκκλησιών στα κατεχόμενα εδάφη, απόσυρση όλων των κατοχικών δυνάμεων κ.α.)
β) θα δημιουργεί συμμαχίες, ιδιαιτέρως μέσω ΦΑ, οι οποίες ενώ θα εστιάζονται στην διασφάλιση των συμφερόντων (και τα δικά μας και των συμμάχων μας) που προέρχονται από τέτοιες συμμαχίες, έμμεσα θα μπορεί να λειτουργήσει και ως μοχλός πιέσεως εναντίον της τουρκίας.
Προαπαιτούμενο επιτυχίας μιας τέτοιας στρατηγικής όμως είναι πρώτα από’ λα η αποτίναξη του ραγιαδισμού. Όχι άλλη ηττοπάθεια, όχι άλλες υποχωρήσεις στην τούρκικη πλευρά υπό το πρόσχημα της ‘αναγκαίας φρονιμάδας’ και προς την δήθεν αποφυγήν μιας νέας Μικρασιάτικης καταστροφής. Τον 21ο αιώνα, ακόμα και το μικρότερο κράτος του κόσμου, μπορεί με σωστό εθνικο-στρατηγικό σχεδιασμό και πολιτική να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα στο διεθνές ‘θέατρο’ των Κρατών. Το να ξυπνήσουμε και να απαιτήσουμε, την εφαρμογή εκείνων που δικαιωματικά μας επιτρέπεται λοιπόν, είναι βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της πολυποθούμενης ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ.*
. «Ξύπνα καημένε μου ραγιά, ξύπνα να ιδείς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.» Χριστός Ανέστη!
(*ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ: μια λέξη-αρχή-καθήκον που και αυτή, στον βωμό του ραγιαδισμού, έχει αντικατασταθεί από την λέξη ‘επανένωση’).
Αλεξάνδρου Α. (21/04/2014).
Κυπριακό και Διεθνές Δίκαιο 