Ο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΣ «ΑΣΣΟΣ»

Κατά διαστήματα είμαστε όλοι δέκτες δηλώσεων ότι το Κυπριακό «πρέπει να λυθεί εδώ και τώρα», ότι «αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία», ότι «η μη λύση θα έχει ως αποτελέσματα την καταστροφή» και άλλα. Η εν λόγω δηλώσεις, είτε γίνονται σε κοινωνικό είτε επίσημο κρατικό επίπεδο πάντα έχουν μια απειλητική χροιά προσπαθώντας να επιβάλουν στον λαό ότι επίκειται η άμεση ανάγκη για εξεύρεση λύσης, όποιας και αν είναι αυτής λόγω των δυσμενών συνέπειων της αντίθετης περίπτωσης.

Από μια καθαρά νομική σκοπιά, στο άκουσμα όμοιων δηλώσεων, οποιοσδήποτε μελετητής του Διεθνούς Δικαίου δεν μπορεί παρά να απορήσει και να φέρει στο μυαλό του την σχετική αρχή του Διεθνές Δικαίου, “ex injuria jus non oritur.” Εν ολίγοις, η εν λόγω αρχή υπαγορεύει αυστηρώς ότι καμία παράνομη πράξη δεν μπορεί να αποφέρει έννομα αποτελέσματα. Εάν κάποιος εφαρμόσει την εν λόγω αρχή στην περίπτωση της Κύπρου θα αντιληφθεί ότι (εντελώς απλουστευμένα) αφού η τούρκικη εισβολή ήταν έκνομη πράξη (βλέπε Ψήφισμα 540, 551 κ.α.) δεν μπορούν από αυτήν να επακολουθήσουν οποιαδήποτε έννομα αποτελέσματα.

Αναλύοντας το ακόμα λίγο, η ως άνω αρχή είναι και ένας από τους λόγους της μη αναγνώρισης του ψευδοκράτους από άλλες χώρες. Αυτό γίνεται όχι μόνο λόγω της ανάγκης για σωστή εφαρμογή του Διεθνές Δικαίου (το ψευδοκράτος = αποτέλεσμα παράνομης πράξης άρα δεν μπορεί να τύχει αναγνώρισης), αλλά και λόγω των συνεπειών που θα δημιουργούνταν σε άλλες διεθνές περιπτώσεις εάν τύγχανε παράβασης η εν λόγω αρχή στην Κύπρο. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που αναγνωρισθούν τα κατεχόμενα ως Τούρκικο έδαφος μετά από μια πιθανή μελλοντική προσάρτηση (λόγω της «μη λύσης του Κυπριακού») αυτόματα θα μπει νερό στον μύλο της διεθνούς αναγνώρισης της προσάρτησης της Κριμαίας (2014) από την Ρωσία, κάτι στο οποίο οι θέσεις των Δυτικών χωρών είναι ξεκάθαρες. Αυτός είναι και ο λόγος που η εν λόγω αρχή αποδεικνύει (α) ότι αποτελεί τον πιο σημαντικό «άσσο» της Κύπρου αλλά και (β) αφ’ εαυτού απόδειξη του καθαρά εσφαλμένου χαρακτήρα δηλώσεων όπως των πιο πάνω.

Εν όψει των πιο πάνω ένας θα μπορούσε εύλογα να θεωρήσει ότι τέτοιου είδους δηλώσεις είτε αποδεικνύουν την άγνοια του εκάστοτε αξιωματούχου που τις ξεστομίζει σε σχέση με θεμελιώδες αρχές του ΔΔ (οπόταν τίθεται ζήτημα αξιοπιστίας) είτε ότι γίνονται με σκοπό την εξυπηρέτηση στόχων διαμετρικών αντίθετων με τα συμφέροντα της Κύπρου.  

Η Κύπρος είναι αποδεδειγμένα διακαώς θυσιασθέν θύμα στον βωμό της εξυπηρέτησης των συμφερόντων μεγάλων χωρών. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα ποιος είναι ο λόγος που δίνουμε στην Τουρκία εθελοντικώς τον ίσως μοναδικό «άσσο» που οι περιστάσεις επέφεραν να μας έχει δοθεί με το να τολμούμε να συζητάμε την πιθανή «λύση δύο κρατών» λόγω της μη αλλαγής της στάσης της Τουρκίας. Τροφή για σκέψη την επόμενη φορά που θα ακούσετε σχετικές δηλώσεις καταστροφολογίας.  

                                                                                                                                            Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Λήθη

Η ιστορία του Ελληνισμού ορίζεται σε όλα της τα καίρια σημεία απο ενέργειες αυτοθυσίας, απαράμιλλου θάρρους και πίστης στην ιδέα της Ελευθερίας.  Ο χαρακτηρισμός απο τον δήμαρχο Λύσης, κ. Αντρέα Καουρή, της κίνησης ενός δεκαεξάχρονου Λυσιώτη να υποστείλει την σημαία του ψευδοκράτους από το δημοτικό της Λύσης, ως “επισκιασμός” (της επίσκεψης Λυσιωτών προς λειτουργία της Εκκλησίας του χωριού) αποτελεί κατάφωρη προσβολή και ταυτόχρονα ένδειξη επιλεκτικής λήθης.

Λήθη του Μανώλη Γλεζου και Λάκη Σάντα, που ως φοιτητές το 1941 υπέστειλαν την σβάστικα απο την Ακρόπολη.

Λήθη του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που ως δεκαπεντάχρονος μαθητής το 1953 υπέστειλε την Αγγλική σημαία απο το σχολείο του στην Τσάδα.

Λήθη του Σολωμού Σολωμού, που το 1996 δολοφονήθηκε από τους τούρκους,  κατά την προσπάθεια του και αυτού να υποστείλει την αδίκως επαρμένη τούρκικη σημαία.

Δεν πιστεύω κανείς να μπορεί να πεί ότι ο ίδιος ο Γρηγόρης Αυξεντίου δεν θα ήταν περήφανος για την κίνηση αυτού του συγχωριανού του, εάν ζούσε σήμερα.

Κανένας δεν πιστεύει ότι η υποστολή μιας σημαίας θα αποτελέσει το εφαλτήριο της απελευθέρωσης των εδαφών μας, της επιστροφής των προσφύγων μας ή και αλλαγής της παρούσας κατάστασης στο Κυπριακό. Κάτι τέτοιο θα ήταν επιπόλαιο. Όπως και με τα πιο πάνω παραδείγματα όμως αποτελεί συμβολισμό. Ένας συμβολισμός που αποδεικνύει πως ακόμα υπάρχουν άτομα στην Κύπρο που δεν είναι έτοιμα να δεχτούν την άνευ αντίδρασης ξεπούληση της υπό την σκιά του ραγιαδισμού. Που αποδεικνύει πως το Κυπριακό δεν έχει ημερομηνία λήξης στις ψυχές της μετά-1974 γενιάς ακόμα και εάν δεν έχουμε γνωρίσει τους τόπους απ’ τους οποίους καταγόμαστε. Αλλά που αποδεικνύει πως καταγόμαστε από την ίδια φωτιά, από το ίδιο αστέρι και με ίδια ψυχή με όσους επέλεξαν την αυτοθυσία για την Πατρίδα.

Κύριε Καουρή, με σεβασμό σας καλώ όπως ανακαλέσετε την ατυχέστατη δήλωση σας. Η ιστορία και δη η θέση σας το επιβάλλουν.

Αλεξάνδρου Αλέξανδρος 12/09/2019

Κυπριακό & Ex Injuria Jus non Oritur

Το 2007 ο ΟΗΕ πρότεινε ως λύση στο συνεχές πρόβλημα στο οποίο υφίστατο το Κοσσυφοπέδιο το Σχέδιο Ahtisaari (δημιουργημένο από τον ομώνυμο Φιλανδό εντεταλμένο του ΟΗΕ). Μέσω ενός επιβεβλημένου, από τον ΟΗΕ, νομικού πλαισίου το εν λόγω σχέδιο εμπεριείχε μεταξύ άλλων ρυθμίσεις συνταγματικής φύσεως με άμεσο αντίκτυπο στα δικαιώματα των ατόμων των κοινοτήτων του Κοσσυφοπεδίου. Ήταν ξεκάθαρο ότι το εν λόγω σχέδιο είχε ως στόχο την επίλυση του υπάρχοντος προβλήματος με έμμεση αλλά πλήρη αποδοχή των θέσεων των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου. όπως έχει γίνει αποδεκτό από πάμπολλους ακαδημαϊκούς. Παρόλο που το εν λόγω  σχέδιο δεν εμπεριείχε ουδεμία φορά την λέξη «ανεξαρτησία,» έμμεσα δημιουργούσε το νομικό υπόβαθρο για την δημιουργία νέου ανεξάρτητου κράτους. Για την ιστορία, το εν λόγω σχέδιο δεν έγινε αποδεκτό αλλά παρέμεινε ως το προοίμιο της μονομερής ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου που επακολούθησε το 2008.

Ακλόνητη διαφορά σε ότι αφορά το Κυπριακό και δη το ψευδοκράτος είναι ότι η λεγόμενη «ΤΔΒΚ» εμποδίζεται πλήρως από το αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητη στην βάση της οικουμενικά αποδεκτής και πολλάκις νομολογημένης αρχής του Διεθνούς Δικαίου (ΔΔ) ότι παράνομες πράξεις δεν μπορούν να αποφέρουν έννομα δικαιώματα (ex Injuria jus non oritur). Η παράνομη πράξη όπως είναι αντιληπτό είναι η εισβολή, μαζί με τα παράγωγα που επέφερε αυτή, ενώ το δικαίωμα που αναιρείται λόγω της παράνομης αυτής πράξης είναι το δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Έτσι, παρόλο που μπορεί όντως να επιχειρηματολογηθεί ότι η «ΤΔΚΒ» πληρεί όλα τα συστατικά στοιχεία αναγκαία υπό το ΔΔ για την απόκτηση της ιδιότητας του de jure κράτους, αυτό καθίσταται νομικά αδύνατο αφού η πιο πάνω αρχή αποτελεί καίριο εμπόδιο. Το πιο πάνω έχει τύχει εκτεταμένης αναφοράς  στην γνωμοδότηση που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης το 2010, περί της νομιμότητας της μονομερούς ανακήρυξης ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπέδιοo.

Στην βάση των πιο πάνω είναι προβλέψιμο πως αποδοχή λύσης, εκ μέρους του Κυπριακού λαού, η οποία θα επιβάλει διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία σε συνδυασμό με τα επιπρόσθετα δικαιώματα που αποδέχεται ως συζητήσιμα ο κ. Αναστασιάδης (όπως σταθμισμένη ψήφος, εκ περιτροπής προεδρία και παροχή στις 4 βασικές ελευθερίες σε τούρκους υπήκοους) λειτουργούν ως αρωγός στην μετά-λύση αναίρεση του πιο πάνω εμποδίου, αφού πλέον θα δημιουργηθούν δύο νόμιμα κρατίδια υπό την μορφή των συνιστώντων κοινοτήτων. Είναι εκ των ων ουκ άνευ ότι περιστάσεις της εν λόγω φύσεως μπορούν να οδηγήσουν στην, νόμιμη πλέον, χρήση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης εκ μέρους της μιας πλευράς, η οποία σε μια μελλοντική και όμοια με αυτή του 1963 ρήξη μπορεί να δώσει την δυνατότητα είτε σε δημιουργία ανεξάρτητου κράτους ή ακόμα και προσάρτησης στην τουρκία χωρίς πλέον εμπόδια. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως μια πιθανή αποδοχή των πιο πάνω τουρκικών θέσεων εκ μέρους της Ε/Κ διαπραγματευτικής ομάδας μπορεί να οδηγήσει την Κύπρο σε μελλοντικές καταστάσεις χειρότερες από την παρούσα όπως μια ενδεχόμενη, νομιμοποιημένη διχοτόμηση.

Αλεξάνδρου Αλέξανδρος 06/07/2017.

 

Stare Decisis και Στρατιωτική Παρουσία σε Ξένες ΑΟΖ

Το δόγμα του Stare Decisis είναι η λατινική έκφραση του ρωμαϊκού αξιώματος που προνοούσε την δεσμευτικότητα του ‘προηγούμενου.’ Εν ολίγοις, σύμφωνα με το πιο πάνω δόγμα η απόφαση που θα δοθεί σε μια υπόθεση δεν πρέπει να διαφέρει από αυτήν που δόθηκε σε άλλη, ήδη δικασμένη απόφαση και της οποίας τα ουσιώδη γεγονότα είναι τα ίδια με αυτά της μεταγενέστερης.

Τα πιο πάνω εκτός από νομική αρχή δεν είναι τίποτα άλλο από κοινή λογική η χρήση της οποίας είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Σύμφωνα με αυτή την λογική όταν τίθεται θέμα σωστής αντιμετώπισης ενός περιστατικού, πρέπει να ερευνώνται και να λαμβάνονται υπόψη άλλα, παρόμοιας φύσης περιστατικά. Με τον ίδιο τρόπο σκέψεως όταν τα ουσιώδες γεγονότα διαφέρουν, η προηγούμενη απόφαση/περιστατικό δεν θα καθορίσει τον τρόπο αντιμετώπισης/έκβασης του μεταγενέστερου ζητήματος.

Τον Μάρτη του 2009, η Αμερικανική Κυβέρνηση έδωσε διαταγή στο ερευνητικό σκάφος USNS Impeccable να διενεργήσει έρευνες χαρτογράφησης βυθού και εντοπισμού στρατιωτικών υποβρυχίων στην Νότια Κινέζικη Θάλασσα και συγκεκριμένα εντός της Κινέζικης ΑΟΖ. Όταν Kινέζικα σκάφη παρεμπόδισαν την πλεύση του Αμερικάνικου ερευνητικού, η Αμερική επιστράτευσε την χρήση ενός αντιτορπιλικού σκάφους του οποίου ο κατάπλους στην Κινέζικη ΑΟΖ, ως προστάτης του USNS Impeccable,  προκάλεσε την κλιμάκωση του επεισοδίου και των τότε σχέσεων των δύο χωρών.

Άμεσα η Κίνα αντέδρασε και βασιζόμενη σε βασικές αρχές του Δικαίου της Θάλασσας,  εξέθεσε

Το ΕΔΑΔ υπενθυμίζει….

Οι τουρκικές προκλήσεις αναρίθμητες και σε σωρεία μορφών. Η τουρκική αδιαλλαξία για την επίλυση του Κυπριακού μεγαλύτερη από ποτέ, με τους τούρκους να έχουν ως μόνιμο στόχο την αναγνώριση του ψευδοκράτους τους και δη την επίτευξη της διχοτόμησης (διαμέσου ή και χωρίς την διζωνική). Παρόλαυτα, η Κυπριακή πολιτική αντί να προσαρμοστεί και να πάρει μια πιο διεκδικητική και παράλληλα συμφέρουσα για τον Κυπριακό λαό πορεία, συνεχίζει να ‘πλέει’ την γραμμή του καλού παιδιού. Συνεχίζει να ακολουθεί την γραμμή του καλού παιδιού υπό την δικαιολογία/φόβο μήπως και η τουρκία εγκαταλείψει το τραπέζι των διαπραγματεύσεων και χαθεί κάθε ευκαιρία για επίλυση του Κυπριακού.

Με πιο τρόπο να προσαρμοστεί; Μέσω της νομικής οδού, η οποία με την πρόσφατη υπόθεση του ΕΔΑΔ μας υπενθύμισε ότι έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας και ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα ο ‘κλέφτης να θέτει όρους στον νοικοκύρη.’ (Όσο και εάν προσπαθούν, εκ των έσω, να μας πείσουν ως προς το αντίθετο.)

“There is no avoiding war; it can only be postponed to the advantage of the opponent.”

“O πόλεμος δεν μπορεί να αποφευχθεί. Μπορεί μόνο να αναβληθεί προς όφελος του αντιπάλου.”

Νίκολο Μακιαβέλι, Dell‘artedellaguerra (1520)

Το νόημα που ήθελε να μεταδώσει ο Μακιαβέλι (Ιταλός πολιτικός φιλόσοφος της Αναγέννησης) ήταν ότι η αναβλητικότητα λειτουργά πάντα εις βάρος του ‘αναβλητή,’ ο οποίος ενώ νομίζει ότι λειτουργά με στόχο το δικό του συμφέρον, αντ’ αυτού καταντά οι πράξεις του να έχουν θετικό αντίκτυπο/όφελος μονάχα για τον αντίπαλο του.

Με τον ίδιο τρόπο η πολιτική του καλού παιδιού εκ μέρους μας ευνοεί μονάχα την τουρκία. Η μη ζήτηση αποζημιώσεων από το ΕΔΑΔ για την απώλεια της χρήσης των περιουσιών όλων των προσφύγων και η μη αξιοποίηση της 4^ης Διακρατικής και της πληθώρας των  άλλων νομικών ‘όπλων’ που βρίσκονται στην κατοχή μας,  λειτουργούν μονάχα υπέρ της τουρκικής πλευράς. Το όφελος που έχει καταφέρει να αποκομίσει η τουρκία μέσα από την χρόνια απραξία μας, είναι να πείσει την διεθνή κοινότητα πως το Κυπριακό είναι όντως πρόβλημα “συνύπαρξης δύο λαών” και σύμφωνα με τις τελευταίες δηλώσεις Έρογλου, πώς οποιαδήποτε συμφωνία λύσης θα βασιστεί μονάχα στις υπάρχουσες πραγματικότητες επί του εδάφους.

Ήρθε όμως η απόφαση του ΕΔΑΔ να μας υπενθυμίσει ότι το δίκαιο δεν λαμβάνει μονάχα υπόψη δεδομένα και πραγματικότητες αλλά πάνω από όλα τον νόμο και την νομιμότητα. Ξανά-υπενθύμισε για πολλοστή φορά σε ολόκληρη την διεθνή κοινότητα πως: “οποιοδήποτε κράτος-μέλος [του Συμβουλίου της Ευρώπης] το οποίο διεξάγει πόλεμο, εισβάλει ή στηρίζει μια ξένη ένοπλη επέμβαση στα εδάφη άλλου κράτος-μέλους πρέπει να πληρώσει για τις παράνομες ενέργειες και τις συνέπειες αυτών των ενεργειών. Τα θύματα, οι οικογένειες τους και τα κράτη της ιθαγένειας τους έχουν το θεμελιώδη δικαίωμα στην δέουσα, δίκαια και πλήρη ικανοποίηση από το υπεύθυνο Κράτος.”         (par.1, Concurring Opinion of JudgePinto/JudgeVucinic).

Παράλληλα το Δικαστήριο έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι το Αρθρο 46 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΣΑΔ), δεν υποχρεώνει τα διάδικα κράτη-μέλη μονάχα να συμμορφώνονται με τις αποφάσεις του δικαστηρίου, αλλά επίσης να “παίρνουν γενικά μέτρα μέσω των οποίων θα βάζουν τέλος στις συνεχιζόμενες παραβιάσεις για τις οποίες έχει αποφανθεί το Δικαστήριο πως είναι υπεύθυνοι, με τον στόχο να επαναφέρουν, όσο το δυνατόν περισσότερο, τον αιτητή/θύμα στην κατάσταση που θα υπήρχε εάν δεν γίνονταν οι εν λόγω παραβιάσεις.” (par. 27). Ύψιστης σημασίας είναι και η αναφορά στην υπόθεση Δημόπουλος (par. 63) και στο γεγονός ότι το Δικαστήριο ανάφερε ευθέως ότι η εν λόγω απόφαση δεν αποτρέπει ιδιωτικές προσφυγές στο ΕΔΑΔ υπό το πρόσχημα ότι δεν έχουν εξαντληθεί τα εσωτερικά ένδικα μέσα, σύμφωνα με το Άρθρο 35 της ΕΣΑΔ.

Ας μας πουν λοιπόν αυτοί στους οποίους εναποθέσαμε την διαπραγμάτευση του εθνικού μας προβλήματος τι θεωρούν πως θα αποφέρει η παρούσα πολιτική γραμμή και γιατί δεν έχουμε αξιοποιήσει τα υπάρχοντα νομικά δικαιώματα μας εναντίον της τουρκίας, στήνοντας την έτσι στον ‘τοίχο’ του νόμου και αναδεικνύοντας όχι μόνο την πραγματική όψη του Κυπριακού (ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής) αλλά και την πραγματική όψη της τουρκίας.

Αλεξάνδρου Αλέξανδρος (18/05/2014).

Υ.Γ. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Γι’αυτό και δεν περιμένω από κανέναν εκ των παρόντων διαπραγματευτών μας να απαντήσουν στα πιο πάνω ερωτήματα Είναι μάλιστα αφέλεια να περιμένουμε από την νυν κυβέρνηση να αναλάβει μια πιο διεκδικητική πολιτική στο Κυπριακό, πόσο μάλλον μετά τις δηλώσεις του κ. Αναστασιάδη ότι “κυριότερος λόγος που το 76% είχε ψηφίσει ενάντια στο σχέδιο Ανάν ήταν ότι οι Ε/κ δεν εμπιστεύονται την Τουρκία.” (13/05/2014). Αξιότιμε κ. πρόεδρε να σας υπενθυμίσω ότι το Αναν ήταν κάθετα αντίθετο με θεμελιώδεις πρόνοιες του Ευρωπαϊκού και Διεθνές Δικαίου. Σας παραπέμπω μάλιστα στην ιστοσελίδα της Κυπριακής πρεσβείας στην Ρωσία όπου εξαίσια απαριθμούνται οι λόγοι που το 76% του μόνου λαού της Κύπρου ψήφισε όχι στο Σχέδιο Ανάν!

Ιστοσελίδα Πρεσβείας: http://www.mfa.gov.cy/mfa/embassies/moscowembassy.nsf/DMLcyquest_gr/DMLcyquest_gr?Opendocument

 

 

 

 

(Νέο)Ρεαλισμός & (Νέο)Ραγιαδισμός

Στοιχειώδη θεωρία των Διεθνών Σχέσεων είναι ο Ρεαλισμός, σύμφωνα με τον οποίο “οι άνθρωποί δεν είναι άγγελοι αλλά πιθανοί διάβολοι.” Οι υποστηρικτές της ρεαλιστικής σχολής έχουν ως θεμελιώδη ιδέα ότι στο επίκεντρο των διεθνών σχέσεων βρίσκεται  η επιδίωξη της  μεγιστοποίησης της ισχύος ενός Κράτους, η επιβίωση του ως Κράτος και η επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερων εθνικών συμφερόντων.

Συνέχεια της πιο πάνω θεωρίας θεωρείται ο Νέο-Ρεαλισμός, που ενώ εξακολουθεί να αναγνωρίζει την κεντρική σημασία της ισχύος ως κινητήρια δύναμη των πράξεων των Κρατών, αντί να αναλύει την ‘διεθνολογική’ δράση μόνο στην βάση της ανθρώπινης φύσης (όπως ο Ρεαλισμός: άνθρωποι = “πιθανοί διάβολοι”) επικεντρώνεται και στην δομή του διεθνούς συστήματος και αποδέχεται ότι και άλλοι φορείς μπορούν να επιδράσουν στο πώς πράττει ένα κράτος (π.χ. οικονομία, συμμαχίες, μακροπρόθεσμα συμφέροντα κ.α.).

Σίγουρα τα πιο πάνω μπορούν δικαιολογημένα να χαρακτηρισθούν ως τίποτα άλλο εκτός από αφηρημένες θεωρίες. Στις Διεθνείς Σχέσεις όμως οι θεωρίες αυτές και άλλες, χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν, να εξηγήσουν και (πιθανόν) να προβλέψουν συμπεριφορές/αποφάσεις κρατών.

Με κάποιες μικρές ‘τροποποιήσεις’ μπορεί κάποιος να προσαρμόσει τις πιο πάνω δύο θεωρίες στα δεδομένα της σημερινής Κυπριακής “realpolitik.”

Ο Ίων Δραγούμης κάποτε δήλωσε “Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους του τούρκου, που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει.” Η λέξη ‘ραγιάς’ έχει την προέλευση της από την αραβική λέξη ‘ραγι (=κοπάδι).’  Η σημασία της λέξης είναι περιφρονητική, έχει την έννοια του σκλάβου και χρησιμοποιούταν κυρίως για να περιγράψει τους Έλληνες κατά την διάρκεια της Οθωμανικής κατοχής.

Στο πνεύμα των πιο πάνω παραγράφων και από ότι καταδεικνύει η σύγχρονη ιστορία μας ως Έλληνες Κύπριοι από το 1974 και μετά, κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου είναι ο ‘Ραγιαδισμός.’  Η θεωρία (αν μου επιτρέπεται!) αυτή του Ραγιαδισμού μπορεί να εξηγήσει την συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων των τελευταίων πολιτικών ηγεσιών όσον αφορά το Κυπριακό. H εξήγηση μέσω του Ραγιαδισμού δίνεται (σαν τον Ρεαλισμό) στην βάση της ανθρώπινης φύσης των κυβερνώντων, η οποία δεν είναι άλλη από την ηττοπάθεια, την υποδούλωση και την “αναγκαία φρονιμάδα” του Δραγούμη,  όλα συστατικά στοιχεία της ραγιαδοσύνης. Διότι μόνο ένας έχοντας τα πιο πάνω χαρακτηριστικά του Ραγιά θα μπορούσε να δεχθεί:

Α) Εκ περιτροπής προεδρία και σταθμισμένη ψήφο, θυσιάζοντας έτσι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των νόμιμων κατοίκων της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Β) Έγγραφο που να αναγνωρίζει τους Τ/Κ (έμμεσα ή άμεσα) ως ξεχωριστή οντότητα/λαός δίνοντας τους έτσι την πιθανότητα εάν παρουσιασθεί η ευκαιρία στην –νόμιμη αυτή την φορά- απόσχιση και ανακήρυξη κράτους.

Γ) Αποδοχή της επιστροφής των Βαρωσίων ως ΜΟΕ και όχι ως διεθνής υποχρέωση της τουρκίας και κριτήριο για την έναρξη συνομιλιών (ίδιου και ακόμα μεγαλύτερου βαθμού κριτήριο έπρεπε να ήταν η απαίτηση μας για αφαίρεση της αισχρότητας που βρίσκεται επάνω στην ιερή πλάτη του Πενταδάκτυλου – μόνιμη πρόκληση την οποία έχουν μεριμνήσει οι τούρκοι να μας υπενθυμίζουν και το βράδυ….).

Δ) Η εξίσωση του 18% με του 82%.

Και πάρα πολλά άλλα.

Όσο το ερευνά κάποιος, τόσο περισσότερές αποφάσεις και ανοχές μπορεί να εξεύρει οι οποίες μπορούν να δικαιολογηθούν μέσω του Ραγιαδισμού, όπως είναι αποτυπωμένος πιο πάνω. Ο Ραγιαδισμός είναι ιδιαίτερα εμφανής και από την μη αξιοποίηση εκ μέρους μας του γεγονότος ότι έχουμε το διεθνές δίκαιο με το μέρος μας, σύμφωνα με πληθώρα ψηφισμάτων του ΟΗΕ αλλά και αποφάσεων διεθνών δικαστηρίων.

Παράλληλα, από το 2012/13 και εντεύθεν εμφανίζεται ο ΝεοΡαγιαδισμός! Ο Νέοραγιαδισμός, ωσάν τον προαναφερθέν Νεορεαλισμό,  δεν εξηγά πράξεις/αποφάσεις μονάχα στην βάση των ιδιαιτεροτήτων που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη φύση (όπως ο Ραγιαδισμός) αλλά λαμβάνει υπόψη επίσης την επίδραση επιπλέον παραγόντων, όπως είναι η οικονομική κρίση. Ως εκ τούτου, μπορεί να θεωρηθεί ως η καταλληλότερη εξήγηση για αποφάσεις όπως ήταν και η αποδοχή του κουρέματος των καταθέσεων εν μια νυκτί, με τα συνεπακόλουθα που όλοι γνωρίζουμε. Στην βάση του Νεοραγιαδισμού μπορεί πολύ πιθανόν να προβλεφθεί και η πιθανότητα λήψεως της αποφάσεως για μεταφορά του ΦΑ μέσω της τουρκίας.

Οι πιο πάνω θεωρίες μπορούν να βρουν εφαρμογή ως εξηγήσεις και άλλων ‘διεθνολογικών’ αποφάσεων/πράξεων της νυν κυβέρνησης, ιδιαίτερα όσο αφορά τις πρόσφατες ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ενώ σαν λαός έχουμε υπάρξει πάμπολλες φορές τεκμηριωμένα θυσιασθέντες της Αμερικάνικης/Δυτικής εξωτερικής πολιτικής (κάτι που καταδεικνύει κάθε αποχαρακτήρηση απόρρητων αρχείων του State Department), εντούτοις επιλέξαμε να στηρίξουμε την διαιώνιση των συμφερόντων των ‘δημίων’ μας, σε αυτοκαταστροφικό για τα δικά μας συμφέροντα, σημείο. Έχουμε από πρώτο χέρι επίγνωση της άνισης εφαρμογής του Δικαίου στο Διεθνές επίπεδο. Ως αποτέλεσμα, το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να μην τασσόμαστε υπέρ των δημαγωγών αυτής της άνισης εφαρμογής. Παρόλαυτα, από ότι φαίνεται έχουμε προωθήσει τον ραγιαδισμό σε διεθνές, πλέον, επίπεδο.

Ασφαλώς και τα πιο πάνω δεν αποτελούν αληθινές θεωρίες αλλά λογοπαίγνια. Αυτά τα λογοπαίγνια όμως μας υπαγορεύουν την μια και μόνη αλήθεια για την σωτηρία του τόπου μας. Να ξυπνήσουμε σαν λαός. Πώς θα ξυπνήσουμε; Με την χάραξη σωστής γεωπολιτικής στρατηγικής, επίκεντρο της οποίας δεν θα είναι άλλα από τα δύο ισχυρότερα χαρτιά μας, το Διεθνές Δίκαιο όσο αφορά το Κυπριακό αλλά και το ΦΑ μαζί με τις συμμαχίες που μας προσφέρει.  Ας πάρουμε παράδειγμα από τους ίδιους του τούρκους, των οποίων η στρατηγική πολιτική κατάφερε την Μεγάλη Παρασκευή να αναγκάσει χιλιάδες Ε/Κ να χειροκροτήσουν έναν έποικο από την Μερσίνα. Έναν έποικο ο οποίος μετά το ’74 εγκαταστάθηκε σε σπίτι Ε/Κ στον Άγιο Λουκά Αμμοχώστου και που αυτοπαρουσιάστηκε σε όλους ως εκπρόσωπος της δήθεν “ΤΔΒΚ” και όχι των Τ/Κ. Είναι φανερό, από τα πιο πάνω γραφόμενα, ότι το χειροκρότημα εκείνο ήταν προϊόν του Ραγιαδισμού.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο η Σερβία (που είναι φυσιολογικά ο μεγαλύτερος αντίπαλος της αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου ως κράτος) δρώντας σαν κι εμάς χωρίς ουσιώδη στρατηγική, αναγκάστηκε να δώσει την συγκατάθεση της στο να αποκτήσει το Κοσσυφοπέδιο δικό του διεθνή τηλεφωνικό κωδικό, δίνοντας έτσι μόνη της, το ανεπίσημο τέλος στην οποιαδήποτε επανάκτηση των εδαφών της.

Είναι εκ των ων ουκ άνευ λοιπον, ότι για να αποφευχθεί παρόμοια καταστροφή στο Κυπριακό επιβάλλεται η αλλαγή  όσο αφορά το εθνικό μας ζήτημα, με τον σχεδιασμό στρατηγικής η οποία

α) θα εκθέτει την τουρκία μέσα από την προώθηση και διεκδίκηση αυτών που δικαιωματικά και νομικά δικαιούμαστε (π.χ. άμεση επιστροφή Βαρωσίων όχι ως ΜΟΕ, συντήρηση και λειτουργία των 500 και εκκλησιών στα κατεχόμενα εδάφη, απόσυρση όλων των κατοχικών δυνάμεων κ.α.)

β) θα δημιουργεί συμμαχίες, ιδιαιτέρως μέσω ΦΑ, οι οποίες ενώ θα εστιάζονται στην διασφάλιση των συμφερόντων (και τα δικά μας και των συμμάχων μας) που προέρχονται από τέτοιες συμμαχίες, έμμεσα θα μπορεί να λειτουργήσει και ως μοχλός πιέσεως εναντίον της τουρκίας.

Προαπαιτούμενο επιτυχίας μιας τέτοιας στρατηγικής όμως είναι πρώτα από’ λα η αποτίναξη του ραγιαδισμού. Όχι άλλη ηττοπάθεια, όχι άλλες υποχωρήσεις στην τούρκικη πλευρά υπό το πρόσχημα της ‘αναγκαίας φρονιμάδας’ και προς την δήθεν αποφυγήν μιας νέας Μικρασιάτικης καταστροφής. Τον 21^ο αιώνα, ακόμα και το μικρότερο κράτος του κόσμου, μπορεί με σωστό εθνικο-στρατηγικό σχεδιασμό και πολιτική να προωθήσει τα δικά του συμφέροντα στο διεθνές ‘θέατρο’ των Κρατών.  Το να ξυπνήσουμε και να απαιτήσουμε,  την εφαρμογή εκείνων που δικαιωματικά μας επιτρέπεται λοιπόν, είναι βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της πολυποθούμενης ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ.*

. «Ξύπνα καημένε μου ραγιά, ξύπνα να ιδείς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.»  Χριστός Ανέστη!

 

(*ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ: μια λέξη-αρχή-καθήκον που και αυτή, στον βωμό του ραγιαδισμού, έχει αντικατασταθεί από την λέξη ‘επανένωση’).

Αλεξάνδρου Α. (21/04/2014).

 

Judge Benouna – Dissenting Opinion Quote

Στην γνωματότηση που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης το 2010, περι της νομιμότητας της μονομερούς ανακύρηξης ανεξαρτησίας απο το Κοσσυφοπέδιο, ο δικαστής Benouna “ποιητικά” αναφέρει : “Such declarations are no more than foam on the tide of time; they cannot allow the past to be forgotten nor a future to be built on fragments of the present.”

Λόγω της εξαιρετικής σχετικότητας της πιο πάνω πρότασης με την σημερινή πραγματικότητα του Κυπριακού, μεταφράζω και τροποποιώ, στην βάση των τελευταίων γεγονότων:

Αυτά που προνοεί το περιεχόμενο του κοινoύ ανακοινωθέντος “…δεν είναι τίποτα άλλο εκτός απο τον αφρό της παλλίροιας του χρόνου. Δεν επιτρέπουν σε καμια περίπτωση την λησμόνηση του παρελθόντος (εισβολή) αλλα ούτε και την ανοικοδόμηση του μέλλοντος (λύση) στην βάση των δεδομένων του παρόντος (οικονομική κρίση κ.α.). ”

Aλεξάνδρου Α. 13/02/2014

“Ψευδοπατριώτες” και “παρερμηνευτές” (sic)

Ψευδοπατριώτες, υπερ-πατριώτες, παρερμηνευτές και παράλογοι. Λίγα μόνο από τα επίθετα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες του κοινού ανακοινωθέντος για οποιονδήποτε επιχειρήσει να υψώσει το κεφάλι και να διαφωνήσει με τις θέσεις τους.

Δεν θα διαφωνήσω ότι όντως παραθέτουν κάποια λογικά, εκ πρώτης όψεως, επιχειρήματα τα οποία θα προσπαθήσω (με το παράλογο, παρερμηνευτικό και μη-θέλοντας λύση μυαλό μου!) να εξετάσω παρακάτω, απο την σκοπιά του Διεθνούς Δικαίου (ΔΔ).

Α) “Το Κοινό Ανακοινωθέν είναι η αρχή και όχι η κατάληξη της λύσης.“

Όντως, ο τίτλος του εγγράφου είναι “κοινό ανακοινωθέν” ή “joint declaration” και όχι “λύση.” Η ουσία αυτού του επιχειρήματος, το οποίο πρωτοειπώθηκε από τον ίδιο τον κ. Αναστασιάδη, είναι οτι το κοινό ανακοινωθέν δεν μας δεσμεύει και ότι δεν σηματοδοτεί το περιεχόμενο της πιθανής λύσης.

Είναι βασική αρχη του ΔΔ ότι η δεσμευτική ισχύ ενός εγγράφου δεν καθορίζεται απο τον τίτλο αλλα απο το περιεχόμενο. Ο νόμος προνοεί ότι οποιαδήποτε συνθήκη πρέπει να ερμηνεύεται “με καλή πίστη (good faith), σύμφωνα με την συνήθη έννοια που δίδεται στους όρους (in accordance with the ordinary meaning) και υπό το φως του αντικειμένου και του σκοπού της (in light of its object and purpose)[1].” Εφαρμόζοντας τα πιο πάνω, θα ήταν αφέλεια για τον οποιονδήποτε να ισχυρισθεί οτι το ανακοινωθέν δεν έχει δεσμευτική ισχύ λόγω κυρίως :

1) του αντικειμενικού σκοπού του πού είναι η επίτευξη μιας κοινής συμφωνία στην οποία θα βασιστεί η επικείμενη λύση του Κυπριακού και

2) λόγω της προθέσεως των συμβαλλόμενων μερών ακριβώς ως προς την δεσμευτική ισχύ του εγγράφου.

Έτσι το ανακοινωθέν, μπορει να μην είναι η λύση per se, αλλα πρώτη φορά δεσμευόμαστε οτι οποιαδήποτε λύση πρέπει πλέον να εμπεριέχει όλα όσα συμφωνήθηκαν, πριν την έναρξη συνομιλιών. Τα πιο πάνω δεν ίσχυαν για τις υποχωρήσεις Χριστόφια (π.χ. εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος) οι οποίες ήταν απλά “προτάσεις”.

Β) Το ανακοινωθέν περιέχει ρητά την απαγόρευση απόσχισης, διχοτόμησης ή ένωσης με άλλο κράτος.

Παραπέμπω σε προηγούμενη μου ανάρτηση αφιερωμένο στο πιο πάνω[2], όπου εξηγώ γιατί δεν επιτρέπεται η εξαίρεση της χρήσεως του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, το οποίο η ΔΔΟ και το ανακοινωθέν έμμεσα επιτρέπουν στους Τ/Κ να χρησιμοποιήσουν. Να θυμίσω επίσης οτι η ίδια πρόνοια συμπεριλαμβανόταν και στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.

 Γ) Δεν θα υπάρξει παρθενογένεση.

Ναι και συμφωνώ ότι το ανακοινωθέν μπορεί να ερμηνευθεί έτσι. Μπορεί όμως να ερμηνευθεί και αλλιώς, όπως και έχει πραχθεί και απο την τουρκία. Αφού είναι λοιπόν πρόθεση μας να μην καταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία γιατί αυτό δεν προνοήθηκε ρητώς μέσα στο ανακοινωθέν υπο ξεχωριστή παράγραφο; Μήπως είναι και αυτό διαπραγματεύσιμο τελικά; Και εάν είναι, όταν τεθεί στο τραπέζι ποια θα είναι η απάντηση της πλευράς μας;

Δ)Τα opinions των Professor James Crawford[3] και Vaughan Lowe[4] καταδεικνύουν οτι δεν υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος ανησυχίας.

Εξαρχής θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μπροστά στις δύο αυτές διάνοιες του ΔΔ, δεν είμαι τίποτα αλλο παρα ένα νήπιο που κάνει τα πρώτα του βήματα (ειδικά του James Crawford τον οποίο είχα την τιμή να γνωρίσω στο ICJ στην Χάγη). Παρόλαυτα, είμαι απογοητευμένος διότι κανείς απτούς δύο δεν αναφέρουν τους λόγους δια τους οποίους έχουν εκφέρει τις απόψεις τους. Παράλληλα, όπως έχουν εκφέρει αυτοί τις απόψεις τους, το ίδιο έχουν κάνει και πολλοί άλλοι διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί του ΔΔ και μη, όπως ο κ. Μάριος Ευρυβιάδης, ο κ. Αχιλλέας Αιμιλιανίδης, ο κ. Παναγιώτης Ήφαιστος και άλλοι, υιοθετώντας όμως αντίθετες απόψεις τεκμηριώνοντας τις στην βάση του ΔΔ.

Μήπως αυτοί δεν γνωρίζουν το διεθνές δίκαιο ή μηπως και αυτοί υποπέφτουν σε παρερμηνείες;  Όσο ψηλού επιπέδου και να είναι ένας στον τομέα του, αυτό δεν του δίνει αυτόματα το παπικό αλάθητο. Να υποδείξω μόνο οτι το ίδιο διεθνούς εμβέλειας προσωπικότητες είναι και οι κύριοι Αθανάσιος Ορφανίδης, Πανίκκος Δημητριάδης και Χριστόφορος Πισσαρίδης οι οποίοι έχουν κατακεραυνωθεί πάμπολλες φορές απο μεγάλη μερίδα και πολιτικών αλλα και του λαού.

Επίσης ο James Crawford έχει επίσημα λάβει θέση υπέρ της αποσχίσεως του Κοσσυφοπεδίου απο την Σερβία[5]. Δια τον λόγο αυτό πραγματικά απορώ, ποια θα είναι η θέση του εαν μετά από μια προβληματική λύση επιδιωχθεί απόσχιση από την τουρκική πλευρά, πάντα με τις οδηγίες της τουρκίας.

Εκτός των πιο πάνω όμως, δεν έχουν φθάσει στα αυτιά των υποστηρικτών του προέδρου οι πανηγυρισμοί εκ τουρκίας οτι έχουν διασφαλισθεί οι βασικές θέσεις τους επι του Κυπριακού; (Και μην μου πείτε οτι έχω παρερμηνεύσει τις βασικές θέσεις της τουρκίας και ότι αυτές ταυτίζονται με τις δικές μας τελικά!)

Πώς είναι δυνατόν να μην κρούεται ο κώδων του κινδύνου όταν ο Νταβούτογλου δηλώνει δημόσια την ευχαρίστηση του οτι το ανακοινωθέν “υιοθετά τις βασικές αρχές τις τουρκικής πλευράς[6] ” για μια λύση “βασισμένη σε δύο ιδρυτικά κράτη[7].” Να υπενθυμίσω ότι ο πιο πάνω είναι ένας από τους κύριους οραματιστές μιας νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ένας άνθρωπος που έχει δηλώσει (σε βιβλίο του παρακαλώ) ότι η Κύπρος είναι τόσο σημαντική για την τουρκία που:

“Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα”

“even if no Muslim Turk had ever been there, it would be vitally required for Turkey to maintain a Cyprus question[8] .”

Κλείνω αναγνωρίζοντας οτι εκ της φύσεως του το διεθνές δίκαιο επιτρέπει την επιχειρηματολογία υπέρ και των δυο όψεων ενός νομίσματος. Δεν δύναται όμως σε καμία περίπτωση σε ενα τόσο βασικό ζήτημα όσο το Κυπριακό να επιτρέπεται η συμφωνία επι ενός κειμένου το οποίο είναι ανοικτό σε ερμηνείες που θα μπορούν στο μέλλον να δικαιολογήσουν καταστροφικές, για τον τόπο μας, πράξεις.

Υ.Γ.:  Όσοι θέλετε να μου υποδείξετε παρερμηνείες και να με κατηγορήσετε ως ψευδο-πατριώτη όσον αφορά τα πιο πάνω παρακαλώ μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου.

---

[1] Άρθρο 31 Συνθήκη Βιέννης (1969). Για όποιον θέλει να μου υποδείξει οτι το ανακοινωθέν δεν υπόκειται σε άρθρα τα οποία είναι προορισμένα για την ερμηνεία συνθηκών, επειδή α) το ανακοινωθέν δεν είναι συνθήκη και β) επειδή δεν είναι διεθνους χαρακτήρα ως έγγραφο, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου για προσκόμιση βιβλιογραφίας που  να αποδεικνύει την καταλληλότητα εφαρμογής των παραπάνω.

[2] https://alexandroualexandros.wordpress.com/2014/02/06/απόλυτη-εμπιστοσύνη/

[3] http://media.philenews.com/PDF/GNOMHΑ.pdf

[4] http://media.philenews.com/PDF/GNOMHΒ.pdf

[5] http://www.icj-cij.org/docket/files/141/15734.pdf

[6] http://www.briefingnews.gr/revelations/item/84949

[7] Ibid.

[8] Davutoglou, “Strategic Depth”, AS Pub. (2010), p.279.;

Aλεξάνδρου Α. 12/02/2014

Απόλυτη Εμπιστοσύνη….

Κακά τα ψέματα. Η λεγόμενη “ΤΔΒΚ” είναι de facto κράτος. Είτε μας αρέσει είτε όχι, πληρούν όλα τα συστατικά κριτήρια τα οποία προϋποθέτει το διεθνές δίκαιο για την ύπαρξη ενός κράτους, σύμφωνα με το Άρθρο 1 της Συνθήκης του Μοντεβιδέο (1935). Έχουν μπροστά τους όμως ένα πελώριο εμπόδιο. Το εμπόδιο αυτό, το οποίο είναι ο κύριος λόγος που η λεγόμενη “ΤΔΒΚ” θεωρείται ψευδοκράτος, είναι οτι τα εδάφη τα οποία διεκδικούνται ως η επικράτεια του δήθεν κράτους  αποκτήθηκαν με την χρήση παράνομης στρατιωτικής ισχύος. Έτσι, στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου, η λεγόμενη “ΤΔΒΚ” δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τίποτα περισσότερο από ψευδοκράτος αφού οποιαδήποτε αναγνώριση του ως κράτος θα νομιμοποιούσε την παράνομη μέθοδο με την οποία αποκτήθηκαν τα διεκδικούμενα εδάφη.

Aπό τις 26 Ιουνίου 1945 που μπήκε σε εφαρμογή ο Xάρτης τoυ ΟΗΕ, σύμφωνα με το Άρθρο 2(4), όλα τα μέλη “θα απέχωσι εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις της απειλής ή χρήσεως βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητος ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οιουδήποτε άλλου Κράτους…” Το Άρθρο 2(4) έχει αναγνωρισθεί ώς εθιμικός (customary) και αναγκαστικός (jus cogens) κανόνας του διεθνούς δικαίου. Οι μόνες επίσημες περιστάσεις κάτω απο της οποίες δικαιολογείται η παράβαση του προνοούνται απο το Άρθρο 51 του Χάρτη, που προβλέπει το “δικαίωμα της νόμιμου αμύνης” και απο το Κεφάλαιο VII, που δικαιολογά την χρήση βίας κατόπιν εξουσιοδότησης απο το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Η τούρκικη εισβολή της 20ής Ιουλίου 1974, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανέναν τρόπο, ούτε ακόμα μέσω της ερμηνείας  του Άρθρου 3 της Συνθήκης Εγγυήσεως, το οποίο προνοούσε το δικαίωμα να “αναλάβει δράση” οποιαδήποτε από τις τρεις εγγυήτριες χώρες. Η ερμηνεία της λέξης δράση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει την χρήση στρατιωτικής ισχύος  λόγω του ότι κάτι τέτοιο θα καθιστούσε το Άρθρο 3 της Συνθήκης άκυρο, σύμφωνα με τον διεθνές εθιμικό κανόνα που προνοεί ότι καμία πρόνοια δεν γίνεται να έρχεται σε αντίθεση με έναν αναγκαστικό – ιεραρχικά ανώτατο (juscogens) κανόνα του γενικού διεθνούς δικαίου. Ο κανόνας αυτός πλέον βρίσκεται κωδικοποιημένος στο Άρθρο 53 την Συνθήκης της Βιέννης περί το Δίκαιο των Συνθηκών (1969).

(Εντυπωσιακή ανάλυση και απόρριψη της νομιμότητας της τουρκικής εισβολής από τον Δρ. Ιάκωβο Καρεκλά στο: http://www.eliamep.gr/wp-content/uploads/en/2011/05/18_2011_-WORKING-PAPER-_-Iakovos-Kareklas.pdf).

Το προσχεδιο του κοινού ανακοινωθέντος της 05/02 μπορεί μεν να αναφέρεται σε μία κυριαρχία, προνοεί δε όμως ότι αυτή η κυριαρχία θα εκπηγάζει εξίσου απο Ε/Κ και Τ/Κ. Ως εκ τούτου υπάρχει μια έμμεση αναγνώριση των τουρκοκυπρίων ως ξεχωριστή, από μας, οντότητα.  Αποτέλεσμα αυτού είναι οτι σε μία οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού σε αυτήν την βάση, οι Τ/Κ (με τις οδηγίες της τουρκίας) θα μπορούν πλέον να διεκδικήσουν νόμιμα, μέσω του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, την απόσχιση τους και την δημιουργία  μιας νέας “ΤΔΒΚ”. Σε μια τέτοια περίπτωση η νομιμότητα ενός τέτοιου κράτους θα είναι κατά πάσα πιθανότητα αδιαμφισβήτητη για δύο κυρίως λόγους. Πρώτο, εμείς οι ίδιοι (η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Κύπρου) θα τους έχουμε ήδη αναγνωρίσει ως ξεχωριστή οντότητα και οποιοδήποτε επιχείρημα απο την πλευρά μας ενάντια στην εξάσκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης εκ μέρους των Τ/Κ θα είναι απόλυτα αβάσιμο. Δεύτερο, σε μια τέτοια λύση, το προαναφερθέν εμπόδιο στην νομιμότητα της “ΤΔΒΚ” δεν θα είναι πλέον παρών αφού το κυπριακό ζήτημα θα έχει υποτιθέμενα λυθεί και δεν θα τίθεται πλέον θέμα παράνομης απόκτησης των διεκδικούμενων εδαφών, το μόνο στοιχείο που εμποδίζει την “ΤΔΒΚ” απο την απόκτηση της ιδιότητας του de jure κράτους.

Σίγουρα κάποιοι θα πουν ότι το προσχέδιο του κοινού ανακοινωθέν προνοεί ότι “ ή οποιασδήποτε μορφής διχοτόμηση ή απόσχιση ή οποιαδήποτε άλλη μονομερής αλλαγή στην κατάσταση πραγμάτων απαγορεύεται” και έτσι εξαιρείται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Όμως, σύμφωνα με πάμπολλους καταξιωμένους ερευνητές του Διεθνές Δίκαιου, όπως ο Sir Ian Brownlie, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης θεωρείται και αυτό ένα αναγκαστικό – ιεραρχικά ανώτατο (jus cogens) δικαίωμα που προνοεί το διεθνές δίκαιο.(http://www.columbia.edu/itc/polisci/juviler/pdfs/anaya_ch3_4.pdf)

Οπόταν, ομοίως με το προαναφερθέν Άρθρο 3 της Συνθήκης Εγγυήσεως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περιορισθεί, πόσο μάλλον να εξαιρεθεί, το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μέσω του εγγράφου μιας λύσης στην παρούσα βάση και έτσι ανοίγουμε μόνοι μας τον δρόμο στους τούρκους.
Και ερωτώ: πώς είναι δυνατόν να επιδεικνύουμε τέτοια απόλυτη εμπιστοσύνη στον προαιώνιο εχθρό μας, οτι δεν θα κάνει (νόμιμα αυτή την φορά) αυτό που είναι αποδεδειγμένα ο αντικειμενικός σκοπός του;    

 

Αλεξάνδρου Α, 06/02/2014