Judge Benouna – Dissenting Opinion Quote

Στην γνωματότηση που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης το 2010, περι της νομιμότητας της μονομερούς ανακύρηξης ανεξαρτησίας απο το Κοσσυφοπέδιο, ο δικαστής Benouna “ποιητικά” αναφέρει : “Such declarations are no more than foam on the tide of time; they cannot allow the past to be forgotten nor a future to be built on fragments of the present.”

Λόγω της εξαιρετικής σχετικότητας της πιο πάνω πρότασης με την σημερινή πραγματικότητα του Κυπριακού, μεταφράζω και τροποποιώ, στην βάση των τελευταίων γεγονότων:

Αυτά που προνοεί το περιεχόμενο του κοινoύ ανακοινωθέντος “…δεν είναι τίποτα άλλο εκτός απο τον αφρό της παλλίροιας του χρόνου. Δεν επιτρέπουν σε καμια περίπτωση την λησμόνηση του παρελθόντος (εισβολή) αλλα ούτε και την ανοικοδόμηση του μέλλοντος (λύση) στην βάση των δεδομένων του παρόντος (οικονομική κρίση κ.α.). ”

Aλεξάνδρου Α. 13/02/2014

“Ψευδοπατριώτες” και “παρερμηνευτές” (sic)

Ψευδοπατριώτες, υπερ-πατριώτες, παρερμηνευτές και παράλογοι. Λίγα μόνο από τα επίθετα που χρησιμοποιούν οι θιασώτες του κοινού ανακοινωθέντος για οποιονδήποτε επιχειρήσει να υψώσει το κεφάλι και να διαφωνήσει με τις θέσεις τους.

Δεν θα διαφωνήσω ότι όντως παραθέτουν κάποια λογικά, εκ πρώτης όψεως, επιχειρήματα τα οποία θα προσπαθήσω (με το παράλογο, παρερμηνευτικό και μη-θέλοντας λύση μυαλό μου!) να εξετάσω παρακάτω, απο την σκοπιά του Διεθνούς Δικαίου (ΔΔ).

Α) “Το Κοινό Ανακοινωθέν είναι η αρχή και όχι η κατάληξη της λύσης.“

Όντως, ο τίτλος του εγγράφου είναι “κοινό ανακοινωθέν” ή “joint declaration” και όχι “λύση.” Η ουσία αυτού του επιχειρήματος, το οποίο πρωτοειπώθηκε από τον ίδιο τον κ. Αναστασιάδη, είναι οτι το κοινό ανακοινωθέν δεν μας δεσμεύει και ότι δεν σηματοδοτεί το περιεχόμενο της πιθανής λύσης.

Είναι βασική αρχη του ΔΔ ότι η δεσμευτική ισχύ ενός εγγράφου δεν καθορίζεται απο τον τίτλο αλλα απο το περιεχόμενο. Ο νόμος προνοεί ότι οποιαδήποτε συνθήκη πρέπει να ερμηνεύεται “με καλή πίστη (good faith), σύμφωνα με την συνήθη έννοια που δίδεται στους όρους (in accordance with the ordinary meaning) και υπό το φως του αντικειμένου και του σκοπού της (in light of its object and purpose)[1].” Εφαρμόζοντας τα πιο πάνω, θα ήταν αφέλεια για τον οποιονδήποτε να ισχυρισθεί οτι το ανακοινωθέν δεν έχει δεσμευτική ισχύ λόγω κυρίως :

1) του αντικειμενικού σκοπού του πού είναι η επίτευξη μιας κοινής συμφωνία στην οποία θα βασιστεί η επικείμενη λύση του Κυπριακού και

2) λόγω της προθέσεως των συμβαλλόμενων μερών ακριβώς ως προς την δεσμευτική ισχύ του εγγράφου.

Έτσι το ανακοινωθέν, μπορει να μην είναι η λύση per se, αλλα πρώτη φορά δεσμευόμαστε οτι οποιαδήποτε λύση πρέπει πλέον να εμπεριέχει όλα όσα συμφωνήθηκαν, πριν την έναρξη συνομιλιών. Τα πιο πάνω δεν ίσχυαν για τις υποχωρήσεις Χριστόφια (π.χ. εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος) οι οποίες ήταν απλά “προτάσεις”.

Β) Το ανακοινωθέν περιέχει ρητά την απαγόρευση απόσχισης, διχοτόμησης ή ένωσης με άλλο κράτος.

Παραπέμπω σε προηγούμενη μου ανάρτηση αφιερωμένο στο πιο πάνω[2], όπου εξηγώ γιατί δεν επιτρέπεται η εξαίρεση της χρήσεως του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, το οποίο η ΔΔΟ και το ανακοινωθέν έμμεσα επιτρέπουν στους Τ/Κ να χρησιμοποιήσουν. Να θυμίσω επίσης οτι η ίδια πρόνοια συμπεριλαμβανόταν και στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού.

 Γ) Δεν θα υπάρξει παρθενογένεση.

Ναι και συμφωνώ ότι το ανακοινωθέν μπορεί να ερμηνευθεί έτσι. Μπορεί όμως να ερμηνευθεί και αλλιώς, όπως και έχει πραχθεί και απο την τουρκία. Αφού είναι λοιπόν πρόθεση μας να μην καταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία γιατί αυτό δεν προνοήθηκε ρητώς μέσα στο ανακοινωθέν υπο ξεχωριστή παράγραφο; Μήπως είναι και αυτό διαπραγματεύσιμο τελικά; Και εάν είναι, όταν τεθεί στο τραπέζι ποια θα είναι η απάντηση της πλευράς μας;

Δ)Τα opinions των Professor James Crawford[3] και Vaughan Lowe[4] καταδεικνύουν οτι δεν υπάρχει οποιοσδήποτε λόγος ανησυχίας.

Εξαρχής θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μπροστά στις δύο αυτές διάνοιες του ΔΔ, δεν είμαι τίποτα αλλο παρα ένα νήπιο που κάνει τα πρώτα του βήματα (ειδικά του James Crawford τον οποίο είχα την τιμή να γνωρίσω στο ICJ στην Χάγη). Παρόλαυτα, είμαι απογοητευμένος διότι κανείς απτούς δύο δεν αναφέρουν τους λόγους δια τους οποίους έχουν εκφέρει τις απόψεις τους. Παράλληλα, όπως έχουν εκφέρει αυτοί τις απόψεις τους, το ίδιο έχουν κάνει και πολλοί άλλοι διακεκριμένοι ακαδημαϊκοί του ΔΔ και μη, όπως ο κ. Μάριος Ευρυβιάδης, ο κ. Αχιλλέας Αιμιλιανίδης, ο κ. Παναγιώτης Ήφαιστος και άλλοι, υιοθετώντας όμως αντίθετες απόψεις τεκμηριώνοντας τις στην βάση του ΔΔ.

Μήπως αυτοί δεν γνωρίζουν το διεθνές δίκαιο ή μηπως και αυτοί υποπέφτουν σε παρερμηνείες;  Όσο ψηλού επιπέδου και να είναι ένας στον τομέα του, αυτό δεν του δίνει αυτόματα το παπικό αλάθητο. Να υποδείξω μόνο οτι το ίδιο διεθνούς εμβέλειας προσωπικότητες είναι και οι κύριοι Αθανάσιος Ορφανίδης, Πανίκκος Δημητριάδης και Χριστόφορος Πισσαρίδης οι οποίοι έχουν κατακεραυνωθεί πάμπολλες φορές απο μεγάλη μερίδα και πολιτικών αλλα και του λαού.

Επίσης ο James Crawford έχει επίσημα λάβει θέση υπέρ της αποσχίσεως του Κοσσυφοπεδίου απο την Σερβία[5]. Δια τον λόγο αυτό πραγματικά απορώ, ποια θα είναι η θέση του εαν μετά από μια προβληματική λύση επιδιωχθεί απόσχιση από την τουρκική πλευρά, πάντα με τις οδηγίες της τουρκίας.

Εκτός των πιο πάνω όμως, δεν έχουν φθάσει στα αυτιά των υποστηρικτών του προέδρου οι πανηγυρισμοί εκ τουρκίας οτι έχουν διασφαλισθεί οι βασικές θέσεις τους επι του Κυπριακού; (Και μην μου πείτε οτι έχω παρερμηνεύσει τις βασικές θέσεις της τουρκίας και ότι αυτές ταυτίζονται με τις δικές μας τελικά!)

Πώς είναι δυνατόν να μην κρούεται ο κώδων του κινδύνου όταν ο Νταβούτογλου δηλώνει δημόσια την ευχαρίστηση του οτι το ανακοινωθέν “υιοθετά τις βασικές αρχές τις τουρκικής πλευράς[6] ” για μια λύση “βασισμένη σε δύο ιδρυτικά κράτη[7].” Να υπενθυμίσω ότι ο πιο πάνω είναι ένας από τους κύριους οραματιστές μιας νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ένας άνθρωπος που έχει δηλώσει (σε βιβλίο του παρακαλώ) ότι η Κύπρος είναι τόσο σημαντική για την τουρκία που:

“Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα”

“even if no Muslim Turk had ever been there, it would be vitally required for Turkey to maintain a Cyprus question[8] .”

Κλείνω αναγνωρίζοντας οτι εκ της φύσεως του το διεθνές δίκαιο επιτρέπει την επιχειρηματολογία υπέρ και των δυο όψεων ενός νομίσματος. Δεν δύναται όμως σε καμία περίπτωση σε ενα τόσο βασικό ζήτημα όσο το Κυπριακό να επιτρέπεται η συμφωνία επι ενός κειμένου το οποίο είναι ανοικτό σε ερμηνείες που θα μπορούν στο μέλλον να δικαιολογήσουν καταστροφικές, για τον τόπο μας, πράξεις.

Υ.Γ.:  Όσοι θέλετε να μου υποδείξετε παρερμηνείες και να με κατηγορήσετε ως ψευδο-πατριώτη όσον αφορά τα πιο πάνω παρακαλώ μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου.

---

[1] Άρθρο 31 Συνθήκη Βιέννης (1969). Για όποιον θέλει να μου υποδείξει οτι το ανακοινωθέν δεν υπόκειται σε άρθρα τα οποία είναι προορισμένα για την ερμηνεία συνθηκών, επειδή α) το ανακοινωθέν δεν είναι συνθήκη και β) επειδή δεν είναι διεθνους χαρακτήρα ως έγγραφο, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου για προσκόμιση βιβλιογραφίας που  να αποδεικνύει την καταλληλότητα εφαρμογής των παραπάνω.

[2] https://alexandroualexandros.wordpress.com/2014/02/06/απόλυτη-εμπιστοσύνη/

[3] http://media.philenews.com/PDF/GNOMHΑ.pdf

[4] http://media.philenews.com/PDF/GNOMHΒ.pdf

[5] http://www.icj-cij.org/docket/files/141/15734.pdf

[6] http://www.briefingnews.gr/revelations/item/84949

[7] Ibid.

[8] Davutoglou, “Strategic Depth”, AS Pub. (2010), p.279.;

Aλεξάνδρου Α. 12/02/2014

Απόλυτη Εμπιστοσύνη….

Κακά τα ψέματα. Η λεγόμενη “ΤΔΒΚ” είναι de facto κράτος. Είτε μας αρέσει είτε όχι, πληρούν όλα τα συστατικά κριτήρια τα οποία προϋποθέτει το διεθνές δίκαιο για την ύπαρξη ενός κράτους, σύμφωνα με το Άρθρο 1 της Συνθήκης του Μοντεβιδέο (1935). Έχουν μπροστά τους όμως ένα πελώριο εμπόδιο. Το εμπόδιο αυτό, το οποίο είναι ο κύριος λόγος που η λεγόμενη “ΤΔΒΚ” θεωρείται ψευδοκράτος, είναι οτι τα εδάφη τα οποία διεκδικούνται ως η επικράτεια του δήθεν κράτους  αποκτήθηκαν με την χρήση παράνομης στρατιωτικής ισχύος. Έτσι, στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου, η λεγόμενη “ΤΔΒΚ” δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τίποτα περισσότερο από ψευδοκράτος αφού οποιαδήποτε αναγνώριση του ως κράτος θα νομιμοποιούσε την παράνομη μέθοδο με την οποία αποκτήθηκαν τα διεκδικούμενα εδάφη.

Aπό τις 26 Ιουνίου 1945 που μπήκε σε εφαρμογή ο Xάρτης τoυ ΟΗΕ, σύμφωνα με το Άρθρο 2(4), όλα τα μέλη “θα απέχωσι εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις της απειλής ή χρήσεως βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητος ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οιουδήποτε άλλου Κράτους…” Το Άρθρο 2(4) έχει αναγνωρισθεί ώς εθιμικός (customary) και αναγκαστικός (jus cogens) κανόνας του διεθνούς δικαίου. Οι μόνες επίσημες περιστάσεις κάτω απο της οποίες δικαιολογείται η παράβαση του προνοούνται απο το Άρθρο 51 του Χάρτη, που προβλέπει το “δικαίωμα της νόμιμου αμύνης” και απο το Κεφάλαιο VII, που δικαιολογά την χρήση βίας κατόπιν εξουσιοδότησης απο το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Η τούρκικη εισβολή της 20ής Ιουλίου 1974, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανέναν τρόπο, ούτε ακόμα μέσω της ερμηνείας  του Άρθρου 3 της Συνθήκης Εγγυήσεως, το οποίο προνοούσε το δικαίωμα να “αναλάβει δράση” οποιαδήποτε από τις τρεις εγγυήτριες χώρες. Η ερμηνεία της λέξης δράση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει την χρήση στρατιωτικής ισχύος  λόγω του ότι κάτι τέτοιο θα καθιστούσε το Άρθρο 3 της Συνθήκης άκυρο, σύμφωνα με τον διεθνές εθιμικό κανόνα που προνοεί ότι καμία πρόνοια δεν γίνεται να έρχεται σε αντίθεση με έναν αναγκαστικό – ιεραρχικά ανώτατο (juscogens) κανόνα του γενικού διεθνούς δικαίου. Ο κανόνας αυτός πλέον βρίσκεται κωδικοποιημένος στο Άρθρο 53 την Συνθήκης της Βιέννης περί το Δίκαιο των Συνθηκών (1969).

(Εντυπωσιακή ανάλυση και απόρριψη της νομιμότητας της τουρκικής εισβολής από τον Δρ. Ιάκωβο Καρεκλά στο: http://www.eliamep.gr/wp-content/uploads/en/2011/05/18_2011_-WORKING-PAPER-_-Iakovos-Kareklas.pdf).

Το προσχεδιο του κοινού ανακοινωθέντος της 05/02 μπορεί μεν να αναφέρεται σε μία κυριαρχία, προνοεί δε όμως ότι αυτή η κυριαρχία θα εκπηγάζει εξίσου απο Ε/Κ και Τ/Κ. Ως εκ τούτου υπάρχει μια έμμεση αναγνώριση των τουρκοκυπρίων ως ξεχωριστή, από μας, οντότητα.  Αποτέλεσμα αυτού είναι οτι σε μία οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού σε αυτήν την βάση, οι Τ/Κ (με τις οδηγίες της τουρκίας) θα μπορούν πλέον να διεκδικήσουν νόμιμα, μέσω του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης, την απόσχιση τους και την δημιουργία  μιας νέας “ΤΔΒΚ”. Σε μια τέτοια περίπτωση η νομιμότητα ενός τέτοιου κράτους θα είναι κατά πάσα πιθανότητα αδιαμφισβήτητη για δύο κυρίως λόγους. Πρώτο, εμείς οι ίδιοι (η μόνη αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Κύπρου) θα τους έχουμε ήδη αναγνωρίσει ως ξεχωριστή οντότητα και οποιοδήποτε επιχείρημα απο την πλευρά μας ενάντια στην εξάσκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης εκ μέρους των Τ/Κ θα είναι απόλυτα αβάσιμο. Δεύτερο, σε μια τέτοια λύση, το προαναφερθέν εμπόδιο στην νομιμότητα της “ΤΔΒΚ” δεν θα είναι πλέον παρών αφού το κυπριακό ζήτημα θα έχει υποτιθέμενα λυθεί και δεν θα τίθεται πλέον θέμα παράνομης απόκτησης των διεκδικούμενων εδαφών, το μόνο στοιχείο που εμποδίζει την “ΤΔΒΚ” απο την απόκτηση της ιδιότητας του de jure κράτους.

Σίγουρα κάποιοι θα πουν ότι το προσχέδιο του κοινού ανακοινωθέν προνοεί ότι “ ή οποιασδήποτε μορφής διχοτόμηση ή απόσχιση ή οποιαδήποτε άλλη μονομερής αλλαγή στην κατάσταση πραγμάτων απαγορεύεται” και έτσι εξαιρείται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Όμως, σύμφωνα με πάμπολλους καταξιωμένους ερευνητές του Διεθνές Δίκαιου, όπως ο Sir Ian Brownlie, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης θεωρείται και αυτό ένα αναγκαστικό – ιεραρχικά ανώτατο (jus cogens) δικαίωμα που προνοεί το διεθνές δίκαιο.(http://www.columbia.edu/itc/polisci/juviler/pdfs/anaya_ch3_4.pdf)

Οπόταν, ομοίως με το προαναφερθέν Άρθρο 3 της Συνθήκης Εγγυήσεως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να περιορισθεί, πόσο μάλλον να εξαιρεθεί, το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μέσω του εγγράφου μιας λύσης στην παρούσα βάση και έτσι ανοίγουμε μόνοι μας τον δρόμο στους τούρκους.
Και ερωτώ: πώς είναι δυνατόν να επιδεικνύουμε τέτοια απόλυτη εμπιστοσύνη στον προαιώνιο εχθρό μας, οτι δεν θα κάνει (νόμιμα αυτή την φορά) αυτό που είναι αποδεδειγμένα ο αντικειμενικός σκοπός του;    

 

Αλεξάνδρου Α, 06/02/2014